Na piachu, skąpane w słońcu piramidy stoją od kilku tysięcy lat. Są grobami faraonów. Długo budowało je bardzo wielu ludzi. Mnóstwo z nich zginęło w trakcie budowy. Groby są pomnikiem śmierci. Tragicznym krzykiem istnienia, które się fizycznie skończyło. Dzisiaj po ciałach faraonów pozostały zmumifikowane szczątki, po ciałach robotników nie ma praktycznie śladu. Wszyscy kiedyś powstaną z martwych, choć pewnie ani faraonowie ani robotnicy nie myśleli tak o sobie. […]

Boga widzą ci, którzy Go potrafią widzieć, to znaczy ci, co mają otwarte oczy duszy. Chociaż bowiem wszyscy mają oczy, u niektórych są one zaćmione i dlatego nie mogą zobaczyć światła słonecznego. Z tego jednak, że ślepi nie widzą, nie wynika, iż słońce nie świeci, lecz że oni są dotknięci ślepotą. Tak i ty masz zaćmione oczy swojej duszy z powodu grzechów i złych czynów twoich. Słowa św. Teofila z Antiochii nie są wykładem okulisty, ale teologa szczerze żyjącego miłością do Boga i ludzi. […]

Rzecz dzieje się w Chicago, w latach 70 ub. wieku. On ateista, jego żona agnostyczka. Co to znaczy? On nie wierzy w istnienie Boga. Ona wierzy w istnienie Boga, ale nie wierzy, że można Boga poznać. On – dziennikarz – chce udowodnić swej żonie, że Boga nie ma. Dwa lata prowadzi swoiste dochodzenie, zbiera wiadomości o Bogu, o Jezusie. Po dwu latach, jest pewien, że dowodów na istnienie Boga jest znacznie więcej niż na Jego nieistnienie. Po co ta absurdalna gonitwa myśli? Czy to naprawdę poszukiwanie prawdy, czy chęć usprawiedliwienia swego stylu życia tak jakby Bóg nie istniał? Wiara w Boga jest Jego darem, udzielanym w wolności temu, kto szuka prawdy. […]

„Odbiorą mi tylko życie. A to nie najważniejsze. Cieszę się, że będę zamordowany jako katolik za wiarę świętą, jako Polak za Polskę niepodległą i szczęśliwą. Jako człowiek za prawdę i sprawiedliwość”. Te słowa napisał do swego synka, z celi śmierci płk. Łukasz Ciepliński ps. Pług. Dnia 1 marca 1951 r. został zabity za miłość do Ojczyzny w więzieniu w Warszawie. Z kolei rtm. Witold Pilecki napisał: „Starałem się tak żyć, abym w godzinie śmierci mógł się raczej cieszyć niż lękać”, co było echem lektury „O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza a Kempis. […]