Nosił wiór za uchem, symbol swego zawodu. Dlatego wszyscy wiedzieli, że jest cieślą. Jadał oliwki i chleb, niekiedy rybę. Gdy przychodził czas soboty, jak inni szedł do synagogi na wspólną modlitwę. Prowadził życie ciche i pracowite jak większość Jego rodaków w Nazarecie. […]
Woda Jordanu towarzyszyła Chrystusowi w liturgii słowa Bożego poprzedniej niedzieli. Woda towarzyszy Chrystusowi również i dzisiaj, gdy oczami serca zasiadamy razem z Nim przy stołach wesela w Kanie Galilejskiej. O ile w Jordanie Chrystus Pan pokornie poddał się wodzie, która obmyła Go z pyłu wędrówki, o tyle w Kanie Jezus okazuje swoją Bożą władzę nad wodą.
Z wodami płodowymi matki wychodzi nowy człowiek. W wody Jordanu wchodzi Nowy Człowiek, Jezus Syn Boży. Jak w porządku natury z wody narodziło się życie w każdej biologicznej formie istnienia, tak w porządku łaski, z krwi Chrystusa odrodziło się życie wieczne w każdym, kto przyjmuje chrzest święty.
Zachwyt ludzi wobec obecności Dziecka z Betlejem trwa. Z różnych krain wschodniej świata strony przybywa trzech mędrców, uradowani, padają przed Dzieciątkiem na twarze, wyrażają największe ludzkie uznanie ukrytej boskiej Obecności. Rozum nie czyni im wyrzutu, że kłaniają się przed śpiącym Chłopczykiem. Przeciwnie, rozum rozeznał, że w tym Maluszku mieści się cała pełnia bóstwa. Złożyli trojakie dary o prorockiej wymowie.