„Wybaczać nie jest łatwo, lecz miłość niesie światło”. Brzmi jak Ewangelia, ale nie jest jej cytatem. Słowa pochodzą ze współczesnej piosenki. Przemyślane i być może osobiście doświadczone wskazują, że pełnię życia daje wybaczenie, czyli istota miłości Syna Bożego.+Veni Sancte Spiritus! Niedziela Świętej Rodziny 27 grudnia 2020

Łk 2, 22-40

Bracia i Siostry w Chrystusie!

Dzisiaj obchodzimy Niedzielę Świętej Rodziny. Kierujemy nasze oczy na Dzieciątko Jezus, Jego Matkę Maryję Pannę oraz Jej męża, Józefa. Wgłębiając się w sens wydarzenia zbawczego, jakim było ofiarowanie Jezusa w świątyni zatrzymajmy się na wymiarze małżeńskim.

Rodzina jest naturalnym znakiem ładu między ludźmi, w zamyśle Boga jest podstawowym ogniwem społeczeństwa. Tworzą ją mężczyzna i kobieta. Dopełniają się jako osoby różnej płci. Bezpieczeństwo silnych ramion i sprawność umysłu mężczyzny mają uzupełnić swój deficyt wrażliwą emocjonalnością i zdolnością ofiary z własnego ciała kobiety. Oni potrzebują siebie wzajemnie, by stanowić pełnię; wtedy świat mężczyzny staje się bardziej czuły, a świat kobiety tężeje zdecydowanym wyborem pośród wielorakich uczuć. Są dla siebie jednym światem. Tak jak A nigdy nie będzie B, tak związek dwu mężczyzn czy związek dwu kobiet, nigdy nie będzie dojrzały do wzajemnego, wiernego, rozwijającego, życiodajnego daru.

Mężczyzna i kobieta przyczyniają się do powstania istotnego znaku ich miłości, którym jest dziecko. Dlatego ochroną ich relacji jest wierność i dozgonna trwałość związku. Wzajemne „ślubuję ci” mężczyzny i kobiety jest krótkim, ale bez wątpienia ciężkim emocjonalnie słowem wypowiedzianym w ich życiu. Ta publiczna zgoda, ten akt oddania i przyjęcia mężczyzny i kobiety wyraża przymierze małżeńskie przed Bogiem i przed sobą. Czyni ich mężem i żoną. Jeśli są chrześcijanami, przymierze to staje się sakramentalnym znakiem. Wyraża bliskość Boga we współmałżonku, uświęca w drodze do nieba.

Panna Święta i Jej mąż, Józef oddają chwałę i dziękczynienie Bogu za Jezusa. Dzieje się to po czterdziestu dniach od urodzenia się Chłopca. Św. Łukasz nazywa ich rodzicami Dzieciątka Jezus (w. 27) i mówi wprost: „Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono”(w. 33). Wcześniej drobiazgowo opisał misterium poczęcia Jezusa w łonie Maryi z Ducha Świętego. Dlatego wolno nam głosić, że św. Józef jest duchowym rodzicielem Jezusa. Pobożność katolicka wyrazi to w litanii do Józefa trzema ciekawymi określeniami: Żywicielu Syna Bożego, Troskliwy obrońco Chrystusa, Głowo Najświętszej Rodziny. Matka Dziewica przyjęła przedwieczne Słowo, dała Mu życie w Sobie i wydała na świat Dziecko. Czuwa, karmi, przebiera, ogrzewa Synka. Józef dopełnia troski tym, co zewnętrzne: strzeże Matki – Żony i Dziecka, żywi, decyduje w kluczowych sprawach.

Symeon, prorok nazywa Dzieciątko Jezus zbawieniem, przygotowanym wobec wszystkich narodów: światłem na oświecenie pogan i chwałę ludu Bożego, Izraela (w. 30-32). Proroctwo spełni się po wielu latach, gdy ten maleńki Chłopczyk stanie się w pełni samodzielnym Mężczyzną. Odda życie na krzyżu, by odkupić nasze grzechy. Uświęci związek męża i żony.

Mile zdziwiłem się słuchając piosenki znanego rockowego buntownika. Muniek Staszczyk i Anna M. Jopek zaśpiewali piosenkę pt. „Dzieje grzechu”. Wspomnę tylko, że piosenka opowiada o burzliwej historii małżeństwa, które przetrwało dramat zdrady. Kluczowym sensem jest ten: wybaczenie przywraca zaufanie. Zaśpiewali:

„Stańmy, więc przed sobą razem,

Zapatrzeni w nasze twarze(…)

Tak jak kiedyś w tym kościele,

Gdzie przysięga znaczy wiele.

„Wybaczać nie jest łatwo, lecz miłość niesie światło”. Niech Chrystus Światłość świata udziela mocy małżonkom. Niech światło sakramentu przynosi im nowy pokój.