Tchnienie Wszechmocnego, które unosiło się nad chaosem – zamieszkaj w nas,
Który kształtujesz nasiona, przez którego kwiat się rozchyla, dzięki któremu żyją rośliny
– zamieszkaj w nas.
Który sprawiasz, że trawa zielenieje, który karmisz zboża,
Dzięki któremu róża jest piękna, a lilia wspaniale odziana,
Dzięki któremu konwalia zapach roztacza,
Przybądź Dawco dobra i zamieszkaj w nas.
Przez kogo oddycha zwierzę i posiada cudowny instynkt – zamieszkaj w nas.
Któryś obdarzył żywotnością ryby i możnością wzbijania się w powietrze ptaki,
Któryś dał królewskość lwu i nieustraszoność tygrysowi,
Który dałeś łagodność jagnięciu i delikatność gołębicy,
Przybądź, Dawco dobra i zamieszkaj w nas.
Zesłanie Ducha Świętego 28 maja 2023 Dz 2,1-11; Ps 104; 1 Kor 12,3b-7,12-13; J 20,19-23
Bracia i Siostry w Chrystusie!
Zesłanie Ducha Świętego jest jedynym dniem w roku liturgicznym, w którym Trzecia Osoba Boża staje się niejako pierwszoplanowa i zostaje dynamicznie ukazana. W słowie Bożym Duch Święty jest nieco na pozycji Józefa, męża Maryi. W Piśmie Świętym nie ma bowiem ani jednego słowa wypowiedzianego przez Józefa. Porównanie jest o tyle ułomne, że choć Duch Święty nie „wypowiada się” ani jednym słowem w Biblii, całe Pismo Święte jest… Jego autorstwa. Wszakże to On dał natchnienie wybranym pisarzom.
Wstęp do homilii zaczerpnąłem z „Akatystu ku czci Ducha Świętego”. Jest to jeden z najpiękniejszych śpiewów liturgicznych chrześcijańskiego Wschodu, gdzie oddaje się cześć i uwielbienie Bogu. Ten uroczysty hymn śpiewa się w postawie stojącej, a składa się z 24 strof: Ikosów i Kondiakonów. Pieśń oddaje myśl teologiczną o Duchu Pańskim, która bardziej pochodzi z obserwacji przyrody i namysłu nad ludzkim życiem, niż z opowieści zawartych w Biblii:
„Zaiste nie bez najbardziej osobistego Twego udziału
dokonało się to wspólne wielkie działanie Trójcy,
w czasie którego podobnie jak przy stwarzaniu człowieka, Słowo znów zwróciło się do Ojca:
Pójdźmy, zmieszajmy ich języki.
Że tak właśnie było, dowodzi Twój dar języków w Dzień Pięćdziesiątnicy.
Widząc w tym darze rękojmię przyszłego powrotu do pierwotnej jedności języków,
wołamy do Ciebie wdzięcznymi ustami: Alleluja”.
Jezus przychodzi w dniu Swego zmartwychwstania do Apostołów. Przenika zamknięte mocno drzwi Wieczernika. Staje wobec uczniów. Patrzy im w oczy. Głośno acz łagodnie wypowiada słowa: „Pokój wam!” Pozdrawia. Wita. Otwiera ich na zaufanie. Gdy oni nadal stoją niepewni i onieśmieleni Chrystus pokazuje im zasklepione rany boku i rąk. Nie ważą się uczniowie nic powiedzieć. On jednak ponawia „Pokój wam!”. Nie zabiera się do rozliczania i odsądzania Apostołów od czci i wiary z zarzutami zaparcia się (Piotr) i ucieczki (pozostali, ze szlachetnym wyjątkiem Jana). Jezus nie przyszedł do sali sądowej, ale do sali biesiadnej, w której kilka dni temu rozdał całego siebie. O ile w wieczór przed Paschą uzdolnił Apostołów do bycia sakramentalnymi kapłanami oraz ustanowił sakrament Eucharystii, o tyle teraz udziela daru nr 3. „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Sakrament pojednania zostaje dany młodemu Kościołowi w dniu powstania Jezusa z martwych. Dopiero jednak w dniu Pięćdziesiątnicy uczniowie odważą się wyjść do ludzi, aby mówić o Chrystusie i Jego zwycięstwie przez Krzyż nad grzechem i śmiercią. Duch Święty jest cichym mistrzem odwagi i wierności. Jedna człowieka przez Syna z Ojcem. Oddajesz Mu swą kierownicę?