Oczy zatęsknią za cieniem, a uszy za ciszą. Umysł niejednego człowieka, spłoszony buntem przyrody bliski będzie obłędu. Nie tylko ziemia ale i niebo ulegną jakiemuś groźnemu poruszeniu. Dlaczego więc Pan Jezus tak ostro rysuje obraz końca świata?
Viva Cristo Rey! Serdeczny krzyk wydobywa się z ust czternastoletniego Jose Sancheza del Rio. Zaraz potem daje się słyszeć karabinowa salwa. Śmierć kosi młodego Meksykanina, a jego dusza odchodzi do nieba w chwale męczeństwa. Był uczestnikiem katolickiego powstania w Meksyku, gdy ludzie wiary przeciwstawili się antychrześcijańskiej władzy libertyńskiego rządu Plutarcha Callesa w latach 1926-1929. Młody Jose Sanchez del Rio został ogłoszony świętym przez papieża Franciszka 16 października 2016 roku.
Nadmierna prędkość na drodze. Nagły zgrzyt hamulców samochodu. Nie pomogło. Doszło do stłuczki z drugim pojazdem. Uderzenie nie było silne. Nikomu nic poważnego się nie stało. Tylko te nerwy… Gdy ochłonęli, w pojeździe pierwsza odezwała się żona. Drżącym głosem, ale z przekąsem stwierdziła wobec męża: Prędzej, prędzej, przecież czas to pieniądz.
Dziękujemy Bogu dzisiaj, iż sto lat temu na Wawelu zawisła biało czerwona flaga. Wreszcie. Po stu dwudziestu trzech latach zaborów, odkąd żywioł rosyjski i germański zalały nasz kraj potopem niewoli. Kilka pokoleń naszej wspólnoty narodowej przetrwało potop na arce. Ten biblijny obraz statku, gdzie przetrwała garstka sprawiedliwych pod wodzą Noego jest znakiem ocalenia tożsamości narodu polskiego. Kto zbudował arkę, na której przetrwała Polska?
Po błękitno chłodnym czwartku Wszystkich Świętych nie ma już śladu. W tym roku niebo swoim pokojem zapraszało nas do refleksji nad wiecznością. Czas się zatrzymał, byśmy mogli spojrzeć w przeszłość na Świętych Bożych. Dzień wolny od pracy sprzyjał też wędrówce na groby naszych bliskich, o których świętość się modlimy. Czas zatrzymany był okazją dla nas, by pomyśleć czy idziemy ku świętości.
Słowo Boże przypomina nam dzisiaj trojaki sens świątyni: jest nią budynek, jest nią wspólnota, jest nią każdy człowiek ochrzczony w Duchu Świętym.
Wczoraj wspominaliśmy w liturgii takiego świętego, który władzę traktował jak służbę. Na długo nim zmarł (wigilia Bożego Narodzenia roku Pańskiego 1473) ludzie dostrzegli w nim odbicie Bożej świętości. Kim był ten, który mądrość traktował jak przyjaciółkę, a władzę święceń kapłańskich jako służbę ludzkiemu zbawieniu?
Młody, zarośnięty brodacz biegnie po czerwonawej ziemi. Za nim biegnie spory tłum innych osób. W pewnym momencie mężczyzna staje. Mówi, że już dość. Ludzie stają, są zdziwieni; po chwili dają się słyszeć głosy, czemu nie biegną dalej, a jeszcze później głosy pewnej irytacji, co teraz z nimi będzie? Scena z filmu „Forrest Gump”, gdzie zarośniętym biegaczem jest tytułowy bohater uświadamia, że można w życiu biec bez celu. Nie wiedzieć dokąd, ale biec. Można nawet znaleźć naśladowców.
Można mieć uszy i nie słyszeć. Można bardziej słyszeć sercem niż uszami…
W dniu śmierci swojego ojca, młody i sprawny rzymski prefekt, Grzegorz odkrywa, iż jego przeznaczeniem nie jest zarządzanie miastem, ale słuchanie Boga. Oddaje
się całkowicie życiu modlitwy. Wedle reguły św. Benedykta w swoim własnym rzymskim domu organizuje nowy klasztor i staje się mnichem. Słucha Boga w słowie Bożym, słucha w drugim człowieku.
O Eucharystii – wielkiej tajemnicy wiary – najlepiej mówić konkretami: św. Jan Bosko umierając mówił tylko dwa słowa: Maryja i Eucharystia. Wcześniej nauczał swoich wychowanków, chłopców kształtowanych w oratoriach Turynu: Każdy potrzebuje Komunii: dobrzy, aby pozostali dobrymi, i źli, aby stali się dobrymi. Komunia nie jest dla świętych, a dla tych, którzy chcą stać się święci. Leki podaje się chorym, jak słabym daje się jeść.